Вкл/Версия для слабовидящих
Першае каханне
Ці то даўні сон прысніўся?
А было гэта вясною…
Прывід твой нібыта з’явіўся
І паклікаў за сабою.
За ваколіцу, дзе травы
Пахлі шчасцем і расою,
І нібы па нейкай справе
Мы сустрэліся з табою.
Па-над светам — пах язміну,
На дваіх — адна дарога.
Размінуцца немагчыма:
Так сказаць патрэбна многа.— Ах, мяне чакае мама!
А чаму не затрымаў ты?..
Вочы самі ўсё сказалі,
Што сустрэнемся шчэ заўтра.
Але заўтра не збылося,
Раздваілася сцяжына:
Іншыя сустрэчы ў лёсе
Былі суджаны дзяўчыне.
Паміж намі столькі маяў,
І дарослыя ўжо дзеці…
Зноў язмін цвіце-буяе,
Нечыя хвалюе сэрцы.
Нібы першае каханне,
Пах яго пяшчотна-горкі…
Мо не сон, а ты чакаеш
Тым далёкім адвячоркам?
Яніна ДЗЕМІДОВІЧ.
в. Будслаў.
***
Не так мала пражыў я гадоў,
З цягам часу зрабіўся мудрэйшым.
Гэта мудрасць — з лугоў і лясоў,
З ніў жытнёвых у краі тутэйшым.
Ад зямлі наша сіла ідзе,
Наша мужнасць, каханне і згода,
Наша вера, што лепей нідзе
Для душы так не свеціць свабода.
І спяваю я песні свае,
Пра Радзіму, пра край наш цудоўны,
Каб і зімы, і вёсны мае
Былі шчасцем і радасцю поўны.
Георгій ПРЫСМАКОЎ.
г. Мядзел.
***
Цябе па позірку пазнаю —
Адкрыеш сэрца для мяне.
Цябе да болю я кахаю…
Мая душа з тваёй ідзе.
Табе даверуся папросту,
Аддам свой лёс тваім рукам.
Хоць часам будзеш нейкім злосным —
Усё да кропелькі аддам!
Ты ўратуй мой свет кахання,
Не патушы агонь жыцця,
Бо праз маўклівае чаканне
Іду няспешна да Быцця!
Вікторыя ТАРАСЕВІЧ.
г. Мядзел.
***
Когда в душе звенит полет
В потоке звезд холодно-синих,
Когда ночам потерян счет,
Давайте вспомним о любимых.
Пока играет в жилах кровь,
Горит огонь сердец ранимых,
Я повторяю вновь и вновь,
Давайте вспомним о любимых.
Не будем спорить мы с судьбой
И не искать путей незримых.
В весенней радости земной
Давайте вспомним о любимых!
***
Каждому нести по жизни крест
Выпадает лёгкий иль тяжелый…
Соловьи озвучили окрест,
В роще расселившись белоствольной.
С соловьиной песней ожили
В памяти уснувшие минуты.
По седым вискам, словам любви
Вновь сверяем бренные маршруты.
Знаем, нам не встретится Дантес,
Не нагрянет в сумерках Сальери…
Вновь шумит знакомый с детства лес,
В миг и вечность призывая верить.
Этот зов нам не дает уснуть,
Нервы обнаженные сплетая.
Жизнь прожить — нелегкий этот путь.
Искренняя исповедь такая.
Александр ЖИХАР.
д. Занарочь.
***
Вецер крылы прасцірае,
Абдымае поле,
І бярозка затрымцела:
Нешчасліва доля.
На дажджы адна стаяла,
Плакала ціхутка,
А вятры гулі-гудзелі,
Праляцелі хутка.
Сонца лашчыць, месяц песціць,
Травы долу гнуцца,
Паспрабуй, мая бярозка,
Хоць крыху ўсміхнуцца.
***
Сёння побач са мной дарагі чалавек…
Нас імгненне звязала, злучыла навек,
І цяпер па жыцці я іду не адна,
Выпіваючы чашу жыцця ўсю спаўна.
Хмары неба ўсцілалі ўжо многа раз,
Толькі сонца вітала пад раніцу нас.
Смак паземак духмяных у вуснах тваіх…
Гэта шчасце падзелім з табой на дваіх.
Валянціна ГРЫБОВІЧ.
в. Будслаў.
***
На папялішчы ружы не цвітуць
І толькі час марудна лечыць раны.
Назад нічога нельга нам вярнуць.
А быць шчаслівай ці наканавана?
На скрыжаванні лёсу і жыцця,
Калі так цяжка ўсё пераіначыць,
Далёкі свет зямнога пачуцця
На небасхіле дзесьці замаячыць.
***
Край блакітных азёр
І гаючых крыніц,
Васількоў сінявокіх у жыце.
Дзе шырокі прастор
І святло зараніц,
Дзе так хочацца ўсім наталіцца.
Край мядовых лугоў,
Беластволых бяроз
І лясоў запаведных абшары,
Ціхі спеў чаратоў,
Звон прыцішаны рос.
Тут збываюцца
светлыя мары.
Край, дзе песня звініць
І ляціць да нябёс,
Адгукаецца хорам птушыным.
Нарадзіцца і жыць,
Быць з табой — гэта лёс.
Ты такі непаўторны, адзіны.
***
Навучы мяне, лёс, дараваць,
За спіной пакідаючы крыўды,
Навучы мяне, неба, ўзлятаць,
Не спаліўшы у полымі крылы.
Навучы мяне, час, забываць
І запомніць — аб чым не забыцца.
Навучы мяне, вецер, спяваць,
Наталі маю смагу, крыніца.
Навучы мяне, сэрца, любіць,
Быць жаданай заўсёды, патрэбнай.
Навучы мяне, сонца, свяціць
Так, як ты, там высока на небе.
А жыццё, навучы мяне жыць,
Пакажы мне у заўтра дарогу,
Каб цябе не дарэмна пражыць
І трымаць сваю споведзь прад Богам.
Даната ВАРАБЕЙ.
г. Мядзел.
