Вкл/Версия для слабовидящих
Сёлетні выпускнік Нарацкай СШ №2 Піліп Путра прызнаецца, што жаданне паглыблена вывучаць геаграфію з’явілася ў яго пасля таго, як разам са сваім былым аднакласнікам Лёшам Саковічам, яшчэ будучы сямікласнікамі, сталі ўдзельнікамі рэспубліканскага конкурсу навукова-практычных работ.
— Нашымі сапернікамі тады былі дзевяці-, дзесяці- і адзінаццацікласнікі, — апавядае юнак. — Тым не менш, работа была прызнана адной з лепшых. Прысвячалася яна тыповай для Нарачанскага рэгіёну праблеме — вывучэнню цэркарыёзу. Такую ідэю прапанавала настаўніца геаграфіі Таццяна Уладзіміраўна Пракоп. А мы яе з Лёшам падхапілі і паспрабавалі не толькі прааналізаваць, але і прапанаваць свае шляхі вырашэння хвалюючага многіх пытання. Першае месца на прэстыжным конкурсе сапраўды натхніла нас на працяг работы ў сферы навукова-практычнай дзейнасці. З таго часу я ўжо неаднаразова са сваімі працамі ўдзельнічаў у абласных і рэспубліканскіх конкурсах. А летась мяне зноў чакаў поспех: трэцяе месца на рэспубліканскай навукова-практычнай канферэнцыі. Дзякуючы гэтаму стаў і стыпендыятам спецыяльнага фонду Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь па сацыяльнай падтрымцы адораных вучняў і студэнтаў.
— З якой работай ты там выступаў? — пацікавілася ў Піліпа.
— «Экалагічнае даследаванне ручаёў, якія ўпадаюць у возера Нарач», — адказаў мой суразмоўца. — Матэрыял выкарыстаны поўнасцю мясцовы. За гэта вельмі ўдзячны свайму навуковаму кіраўніку Таццяне Уладзіміраўне Пракоп. Гэта менавіта яна пасеяла ў маёй душы любоў да геаграфіі.
Як высветлілася ў ходзе размовы, Піліп рознабакова развітая асоба. Ён нядрэнна іграе на гітары і нават сам спрабуе пісаць песні. Некалькі год таму падлетак удзельнічаў у конкурсе бардаўскай песні. Прычым гэтаму хобі ён прысвячае свой вольны час і зараз. А яшчэ юнак захапляецца спортам. Ён увогуле прыхільнік здаровага ладу жыцця.
— Кім збіраешся стаць? — запыталася ў хлопца.
— Бачу сябе географам, — адразу ж адказаў ён. — А таму збіраюся стаць студэнтам геафака Белдзяржуніверсітэта. Чаму паступаю туды? Усё даволі проста: мне падабаецца вывучаць краіны, штосьці новае і цікавае даведвацца пра свет. Ну а ў будучым мару стаць вучоным. Мяне хвалююць праблемы змяншэння запасаў прыродных рэсурсаў і глабальнага пацяплення. Многія б’юць трывогу, аднак шляхоў вырашэння дадзеных праблем адшукаць яшчэ нікому не ўдалося. Магчыма, мне пашанцуе штосьці зрабіць у гэтым накірунку. Атрымаецца ці не — час пакажа.
Юнак удзячны свайму навуковаму кіраўніку, іншым настаўнікам Нарацкай СШ №2 за прывіццё яму і астатнім вучням цягі да ведаў, адказнасці за свае ўчынкі і паводзіны, а таксама жадання мэтанакіравана ісці да сваёй мэты. А яшчэ Піліп удзячны за падтрымку бацькам і сябрам. Усе яны верылі ў яго і шчыра жадалі ўдачы і поспехаў. Напрыклад, мама Марыя Піліпаўна напачатку, калі сыну іншы раз хацелася пабегаць з дзецьмі, а не садзіцца за даследаванні, старалася пераканаць яго ў важнасці гэтай справы. Яна вучыла яго не спыняцца на дасягнутым, ніколі не кідаць пачатае на паўдарозе. Такога меркавання прытрымліваўся і тата Віталій Васільевіч. Цяпер Піліп вельмі рады, што бацькі таксама асэнсавана падштурхоўвалі яго да заняткаў
сур’ёзнай навуковай працай. А самае галоўнае, што, дзякуючы сумесным намаганням урэшце і атрымаўся доўгачаканы вынік, якім ён поўнасцю задаволены.
На развітанне пажадала юнаку ажыццяўлення задуманага. У адказ пачула наступнае:
— Дабіцца нечага ў жыцці, лічу, усім хочацца. Таксама і мне. Вядома, цудоўна, калі мары збываюцца. Але кім бы мы не сталі, якую б дарогу для сябе не выбралі, галоўнае ісці па ёй Чалавекам. Так-так, менавіта Чалавекам з вялікай літары. Гэта нашмат каштоўней любых званняў і пасад.
Да слоў Піліпа Путры і дабавіць няма чаго. Ім усё сказана. Разумна і правільна. Хочацца толькі, каб такога меркавання прытрымліваліся і іншыя маладыя людзі.
Марыя ЛУБНЕЎСКАЯ.
На здымку: Піліп Путра.
Фота Таццяны Несцярэнкі.
