Меню

Папа может всё! Рассказываем про папу, который один растит троих детей

Папа может всё! Рассказываем про папу, который один растит троих детей

«Папа может, папа может быть кем угодно, только мамой, только мамой не может быть», – спяваецца ў дзіцячай песеньцы. Не паспрачаешся: матулю замяніць немагчыма. Але сёння я раскажу пра тату, які адзін гадуе траіх дзяцей. Гэта вам не «плавать брасом, спорить басом, дрова рубить».

ПЕРАДГІСТОРЫЯ

Маладыя спецыялісты пазнаёміліся ва УП «Джэнцікантрактлізінг» – так называлася гаспадарка з цэнтрам у Старых Габах. Туды мядзяльчаніна Уладзіміра Амельяновіча пасля заканчэння БДАТУ накіравалі галоўным інжынерам, а мясцовую ўраджэнку Таццяну Леановіч пасля каледжа – бухгалтарам. Сустрэчы, вяселле, новы службовы дом па вуліцы Юбілейнай у Старых Габах, наражэнне дачушкі Маргарыты… Потым на свет з’явілася Паліна, яшчэ праз два гады – Мацвей. З сельгаспрадпрыемства, існаванне якога ў якасці самастойнага суб’екта блізілася да завяршэння, Уладзімір перайшоў у Мядзельскую жыллёва-камунальную гаспадарку. Пачалі будаваць сабе дом на вуліцы Алега Бычка ў райцэнтры. Узялі крэдыт, на пагашэнне якога дзяржава дала ім субсідыю як шматдзетнай сям’і. Праект выбралі маштабны, не разлічвалі выключна на крэдытныя грошы. Маўляў, не адразу і Масква будавалася. Вочы баяцца, а рукі робяць.

Ды толькі ў маладую сям’ю Амельяновічаў прыйшла бяда. Цяжка захварэла і хутка памерла Таццяна. Маргарыта тады вучылася ў 4-м класе, а Паліна хадзіла ў дзіцячы садок. Мацвею споўнілася тры гады.

ТЫ НЕ АДЗІН

Вельмі дапагала цешча, Рамуальда Вацлаваўна, якая жыла ў Старых Габах на той жа вуліцы. Маладая пенсіянерка адразу звольнілася з працы. Штодня хадзіла на могілкі да дачкі і глядзела ўнукаў. Уладзімір мог зранку ехаць у курортны пасёлак (ён працуе механікам участка «Нарач» у жыллёва-камунальнай гаспадарцы) і быць упэўненым, што бабуля паклапоціцца пра малых.

– І ў выхадныя, бывала, з’язджаў на цэлы дзень будаваць дом, – расказвае. – Вярнуся позна – дзеці дагледжаны, у хаце прыбрана, есці наварана. Ва ўсім дапамагалі таксама тата і цесць (маёй мамы не стала раней). Летась ад цяжкай хваробы памерла і цешча.

Ёсць падтрымка і ад дзяржавы. І гэта не толькі грашовая дапамога па страце кармільца. Пакуль старэйшай дачцэ не споўнілася 16 гадоў, ва Уладзіміра раз на тыдзень быў дадатковы выхадны з захаваннем заработнай платы. На працы да гэтай сітуацыі паставіліся з разуменнем.

НОВЫ ДОМ, ІНШАЯ ШКОЛА

Будаўніцтва заняло сем гадоў. У новым доме тры спальні, прасторныя гасцёўня і кухня. Ёсць усе выгоды, падведзены газ. Зроблены сучасны рамонт, з густам падабрана мэбля. Паўсюдна – ідэальная чысціня. У двары пабудаваны гараж, выкапана сажалка, усталявана цяпліца. Нядаўна ад вуліцы паставілі агароджу. Вельмі многае Уладзімір зрабіў сам, не наймаў спецыялістаў. Напрыклад, паслаў ламінат, часткова паклаў керамічную плітку. А шпалеры, кажа, яму нават падабаецца клеіць: пакой на вачах робіцца ўтульным. Праўда, рабіць гэта лепш аднаму. Бо вазьмі каго ў памочнікі – абавязкова пасварышся.

Амельяновічы пераехалі ў Мядзел летась. Але яшчэ год дзеці дабіраліся школьным аўтобусам у Старагабскую СШ: Маргарыта не хацела ў 11-м класе мяняць установу адукацыі. Цяпер яна першакурсніца Беларускага дзяржаўнага тэхналагічнага ўніверсітэта, асвойвае спецыяльнасць «лясная гаспадарка».

А васьмікласніца Паліна і шасцікласнік Мацвей пайшлі ў Мядзельскую СШ №2: усё ж дарога ў Старыя Габы і назад забірала шмат часу. У гарадской школе, якую ў свой час скончыў тата, падлеткі хутка асвоіліся, знайшлі сяброў. Хоць змены, пагадзіцеся, радыкальныя: у ранейшым Палініным класе былі тры вучні, а ў цяперашнім – 23. У Мацвея летась быў адзін аднакласнік, а сёлета – 15.

УРОКІ САМІ СЯБЕ НЕ ЗРОБЯЦЬ

– Як уладкаваны ваш побыт? – пытаюся ва Уладзіміра.

– У рабочыя дні зранку снедаем, збіраемся хто ў школу, хто на працу. Пасля школы дзеці гарадскім аўтобусам прызджаюць дадому. Самі робяць урокі. Вечарам сустракаемся, правяраю дамашнія заданні, калі трэба – дапамагаю. Разам вячэраем, ёсць час – ідзём гуляць. Па вуліцы з сабакам, напрыклад.

– Наш Бім прывучаны да павадка, – далучаецца да размовы Паліна. – Ён зусім не злы, сябруе з катамі, а іншых сабак баіцца. Кошка таксама добрая. Прыйдзе ў хату – да кожнага ў пакой зойдзе, павітаецца. І са стала нічога сама не возьме – папросіць.

– А есці хто ў вашай сям’і варыць? – пытаюся.

– Я, – адказвае Уладзімір.

– Што найлепш у таты атрымліваецца? – звяртаюся да дзяцей.

– Усё! – кажа Мацвей. – Тата смачна гатуе.

– А вы яму ці дапамагаеце па гаспадарцы?

– Вядома, – кажуць. – У хаце прыбіраем па суботах і посуд мыем.

– У двары таксама дапамагаюць, – дадае бацька. – Напрыклад, скашу траву – саграбуць.

– Ведаю, што Маргарыта ўдзельнічала ў вучнёўскіх навукова-практычных канферэнцыях, праводзіла экскурсіі ў школьным музеі. А вы чым захапляецеся? – пытаюся ў дзяцей.

– Я малюю карціны па нумарах, алмазнай мазаікай займаюся, – кажа Паліна. – Ляпіць падабаецца, маляваць. А Мацвей любіць з цацачнымі трактарамі пагуляць. Градку кукурузы сёлета сабе пасадзіў – сам палоў, паліваў. Рыбу ловіць – далёка хадзіць не трэба, у сваёй сажалцы карасі плаваюць.

– Выхадныя як праводзіце?

– З дзядулямі сустракаемся, – кажуць дзеці. – Дзед Вова сам у нас амаль штодня бывае, а да дзеда Віці часцей мы ездзім. Зімой з горкі катаемся. У нас відэа ёсць, як тата на лядзянцы з’язджае – можам паказаць.

– Яшчэ, бывае, ездзім куды-небудзь, – кажа Уладзімір. – З апошняга – у цэнтры экалагічнага турызму «Станькава» былі, у Дудутках. Ну а зараз праз выхадныя абавязкова трэба ўсім дома быць, бо Маргарыта з вучобы прыязджае.

Наталля ЛІСІЦКАЯ

Фота аўтара і з сямейнага архіву АМЕЛЬЯНОВІЧАЎ

Лента новостей
Загрузить ещё
Информационное агентство «Минская правда»
ул. Б. Хмельницкого, д. 10А Минск Республика Беларусь 220013
Phone: +375 (44) 551-02-59 Phone: +375 (17) 311-16-59