Аварыя на Чарнобыльскай АЭС прымусіла многіх пакінуць наседжанае месца. Некаторыя з выехаўшых з небяспечнай зоны знайшлі сабе прыстанак у нашым цудоўным Нарачанскім краі. На сённяшні дзень найбольш такіх сем’яў у Занарацкім сельсавеце — дзесяць. Адны з іх жывуць у Занарачы, другія — на спецыяльна забудаванай нямецкай дабрачыннай арганізацыяй «Дамы замест Чарнобыля» для перасяленцаў вуліцы Дружнай у вёсцы Стахоўцы.
У адзін з дамоў мы і вырашылі завітаць. Як высветлілася пазней, тут жыве дружная і працавітая сям’я Ярмольчыкаў. Гаспадара з гаспадыняй убачылі на двары. Ад іх даведаліся, што прыехалі яны на Мядзельшчыну з вёскі Мокіш Хойніцкага раёна Гомельскай вобласці ў 1990 годзе. Таццяна Міхайлаўна расказала, як цяжка было кідаць родны дом, нажытае дабро. Але гэтага патрабавала сітуацыя. Іх пяцімесячная дачушка Ірына пастаянна хварэла, і ўрачы настойліва рэкамендавалі перабірацца ў чыстую ад радыенуклідаў зону. Новае месца выбіраць доўга не давялося. Два браты мужа Аляксандр і Сямён ужо жылі ў Нарачанскім краі са сваімі сем’ямі. У пісьмах на радзіму яны паведамлялі пра калгас «Шлях да камунізму», дзе працавалі, пра яго мудрага, памяркоўнага старшыню Антона Аляксеевіча Стому, пра шчырых і гасцінных людзей, з якімі тут пазнаёміліся. У лютым Валянцін з Таццянай і маленькай дачушкай прыехалі ў азёрны край. Напачатку калгас выдзеліў ім дом у Чарэмшыцах. А калі праз 5 гадоў з’явіліся першыя дамы на вуліцы Дружнай, у адзін з іх, пад нумарам 3, яны і перасяліліся. Ужо тут у іх нарадзіўся сын Жэня .
Валянцін Ціхана-
віч уладкаваўся на работу ў калгас. Быў і слесарам, і вадзіцелем, і загадчыкам склада. Зараз ён — аператар газавай станцыі Белтрансгазу. Яго палавінка і ў дзіцячым садку працавала, і санітаркай
у мясцовай бальніцы, 10 сезонаў запар гатавала ежу немцам, якія ўзводзілі дамы на вуліцы Дружнай… Неўпрыкмет вырас-
лі дзеці. Ірына зараз — студэнтка педагагічнага факультэта Віцебскага дзяржаўнага універсітэта. Яўген летась паступіў у Міжнародны дзяржаўны універсітэт імя Сахарава. Пасля заканчэння яго атрымае спецыяльнасць інжынера-праграміста-эколага. Абое вучацца на бюджэтнай форме навучання. Аднак, не зважаючы на гэта, у доме Ярмольчыкаў па-ранейшаму чуцен дзіцячы смех. А ўсё таму, што Таццяна Міхайлаўна працуе прыёмнай мамай. Яе пяшчоты і дабрыні хапае і на сваіх дачку з сынам, і на дзвюх дзяўчынак і хлопчыка, якія па волі лёсу сталі сіротамі пры жывых бацьках. Сямікласніца Юлія Кавалеўская, першакласніца Ксенія Мокрых і яе пяцігадовы брацік Вадзім знайшлі сабе па вуліцы Дружнай утульны дом, маму з татам, якія клапоцяцца пра іх, любяць, як сваіх родных дзяцей.
Некаторы час жыла ў Ярмольчыкаў маці Таццяны Ніна Мікалаеўна, якая таксама пераехала да іх з чарнобыльскай зоны. У 1995 годзе жанчына памерла і пахавана ўжо тут, на Нарачанскай зямлі. А ў 2006 годзе яны забралі да сябе бацьку Валянціна Ціхана Несцеравіча. Ён — працаўнік тылу. І ўвогуле гэта чалавек вялікай душы і шчодрага сэрца, які разам са сваімі шасцю сынамі і дачкой падняў на ногі пляменніка і пляменніцу. Іх ён у час вайны, калі паліцаі прыехалі расстрэльваць сям’ю брата — афіцэра Савецкай Арміі, выманіў з хаты і схаваў у кустах, што дазволіла ім застацца ў жывых, а пасля замяніў ім роднага бацьку. Ціхан Несцеравіч некалькі год пасля аварыі на ЧАЭС жыў са сваёй жонкай у Жлобінскім раёне. А калі яе не стала, пераехаў на Мядзельшчыну.
Не забываюць Ярмольчыкі і сваю родную Гомельшчыну. Штогод ездзяць туды на Радаўніцу, каб пакланіцца памяці продкаў, памаліцца за спакой іх душ, запаліць на магілках свечкі…
Марыя
ЛУБНЕЎСКАЯ.